Literatura powinna rodzić się z potrzeby serca - wywiad z Jarosławem Prusińskim

Jarosław Prusiński: O mój Boże! Naprawdę tak powiedziała? W moim przypadku zupełnie nie. Raczej chodzi o to, czy ma się coś ważnego do powiedzenia Czytelnikom. Pewnie to też jest jakiś rodzaj megalomanii (śmiech), ale nie aż takiej. Potrzeba pisania wynika z bezsilności, z niemożności zmiany tego świata na choć odrobinę lepszy. Może dotarcie do kilku (kilku tysięcy) ludzi coś sprawi pozytywnego. Da ludziom trochę materiału do zastanowienia albo chociaż kilka godzin rozrywki. To też ma znaczenie. Przy okazji pozdrawiam Olgę Tokarczuk, jeśli przypadkiem to przeczyta. Lubię jej pióro.

JP: To opowieść wybiera pisarza, a nie na odwrót. I chyba coś w tym jest. Ta historia do mnie przyszła i po prostu musiałem ją opisać. Nie zastanawiałem się, czy to temat poczytny, czy też nie. Moim zdaniem literatura powinna rodzić się z potrzeby serca. Jednak przyznam, że się trochę obawiałem reakcji Czytelników. Na szczęście okazali się rozsądniejsi niż myślałem. To pozytywna lekcja dla mnie.

 

JP: W pocie czoła (śmiech). Spędziłem setki godzin na wertowaniu rozmaitych opracowań dotyczących dawnych czasów. Sięgałem po Herodota, Strabona, Ptolemeusza, Galla Anonima, Długosza, Kadłubka, a nawet po Pismo Święte, gdzie znalazłem wzmianki o Scytach (Księga Rodzaju). Interesowały mnie źródła, a nie interpretacje. I sądzę, że książka zawiera sporo historii, sporo prawdy. Jestem z niej zadowolony.

JP: To nie moje zadanie. Państwo utrzymuje cały sztab świetnie opłacanych historyków, a ja nie mam zamiaru odbierać im chleba. Moja książka jest powieścią rozrywkową, z wątkiem romantycznym, pisaną w lekkim stylu. Jedynie została osadzona w realiach wczesnego średniowiecza. I te realia wyszły mi chyba nieźle.

JP: Biegałbym po grodzie jak psiak z wywalonym językiem i sprawdzał, czy wszystkie detale zgadzają się z moimi opisami. Zaglądałbym im do chat, do garnków, a nawet kobietom pod spódnice. Właściwie nic innego nie zrobiłem w swojej książce (śmiech). A mówiąc o zaglądaniu pod spódnice, to nie całkiem przenośnia. Wie Pani, że kobiece majtki z I tysiąclecia p.n.e. do złudzenia przypominają współczesne figi? A mnie interesują wszystkie detale, żeby były jak najbardziej zgodne z faktami historycznymi.

JP: To najtrudniejsza część. Spróbować wcielić się w młodą i piękną kobietę, skoro samemu się jest starym i brzydkim (śmiech). Na szczęście po Vivian (bohaterce z „Szarego Maga”) miałem już trochę wprawy.

JP: Nie zmieniłem. Po prostu nie opisałem. W pierwszej wersji książka miała się zakończyć pogromem pogan, zorganizowanym przez biskupa płockiego Angelota, ale tak się przywiązałem do swoich postaci, że nie mogłem im tego zrobić. Ani sobie!

JP: Jak Pani wie, kmiecie pogonili bajarza z szablami w dłoniach. Mam nadzieję, że mnie to nie spotka, choćby z powodu braku szabel.

JP: Ja jestem pisarzem SF. Tak się czuję i tak bym się zdefiniował. Jednak wydałem książkę fantasy, a teraz historyczną. Cóż zrobić? Za to z pewnością nie napiszę kryminału, bo tego gatunku nie lubię. Kilku znanych pisarzy może spać spokojnie (śmiech).

JP: Bo „Vortex” miał być książką pełnowymiarową. I może nawet kiedyś do niego wrócę. Był najważniejszą częścią tego zbioru. Powiem, że mam już poskładany kolejny zbiór pod roboczym tytułem: „Niedopowiedziane”, gdzie jest kilka opowiadań z pomysłem na kontynuację. Liczę, że Czytelnicy pomogą mi wybrać.

JP: Fragment kontynuacji „Szarego Maga” także znajdzie się w „Niedopowiedzianych”. Zachęcam do lektury i do oddania głosu. Domyślam się, że odda go Pani na „Opowieści z Wielkich Stepów”.

JP: Trochę już o tym powiedziałem. Któreś z opowiadań na pewno zyska format książki. Nie zdecydowałem jeszcze. Może wszystkie? A może jutro przyjdzie mi do głowy kolejny pomysł? Nie do końca jestem panem swojej pisarskiej woli.

JP: Tego mi Pani nie zrobi! Mam się sam zachwalać? Wydaje mi się, że te książki, które zostały wydane są niezłe i że w każdej z nich miałem coś ważnego do powiedzenia Czytelnikom. Ale ocena nie należy do mnie.

JP: Cała przyjemność po mojej stronie.

 

IWONA NIEZGODA – ur.  w 1987 r. w Nowym Targu. Jest absolwentką: Liceum Ogólnokształcącego im Stefana Żeromskiego w Krościenku nad Dunajcem – profil humanistyczny (2006 r.), Państwowej Podhalańskiej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nowym Targu – kierunek: Filologia polska (2009 r.) oraz Uniwersytetu Pedagogicznego im Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie – kierunek: Bibliotekoznawstwo i informacja naukowa (2012 r.).